Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen had…

Soms loopt alles gesmeerd, en soms… tja, soms gaat het even wat minder. Het leven kent zijn ups en downs, ook hier in “Huize aankoeter”.

Vorige week had ik zo’n moment. Alles liep op rolletjes, ik had net weer de energie en flow te pakken na een heerlijke zomerpauze, de lessen waren ingepland, en de kinderen stonden buiten al enthousiast te wachten voor het Kinderatelier. Maar toen… een onhandige misstap. Voor ik het wist, verloor ik mijn balans en knalde tegen de muur aan. Meteen voelde ik het: mijn kuiten waren flink geraakt, en ik wist dat het mis was.

Lang verhaal kort: twee ‘zweepslagen’ in mijn linkerkuit en een blessure in de rechterkuit. Jep, ik ben geen 20 meer, dat mag wel duidelijk zijn!

De kinderen kregen die dag een primeur: mijn man sprong meteen in en nam een deel van de les over. En eerlijk is eerlijk, hij deed het geweldig. Ik zat ondertussen met een beetje pijn (oké, veel pijn) aan de kant toe te kijken.

Tja, dat was wel even slikken. Ik was zó blij dat alles weer op gang was gekomen na de zomer, de lessen zaten bijna helemaal vol, en we hadden net een succesvolle dag op de kunstmarkt achter de rug. Alles stond klaar om er een topperiode van te maken.

En nu?

Nu zit ik met mijn voeten omhoog, rollator in de aanslag, en probeer ik weer een beetje normaal te leren lopen. Het enige dat ik kan doen, is rust nemen, langzaam herstellen en vooral… loslaten dat ik dit niet kan forceren. Dat is voor mij misschien nog wel het moeilijkst. Ik ben iemand die altijd bezig is, altijd on the go, en ik doe niets liever dan met iedereen aankoeteren™.

Maar ja, soms moet je gewoon toegeven dat je lichaam even de baas is. En ik moet eerlijk bekennen, ik vind het héél moeilijk om mensen af te zeggen, om te moeten melden dat de lessen voorlopig niet doorgaan. Het voelt als een enorme teleurstelling – niet alleen voor jullie, maar ook voor mezelf. Maar weet je wat? Dit is een goede oefening voor mij. Oefenen in loslaten, in het accepteren dat ik niet altijd alles onder controle heb. Het is een “work in progress”, zullen we maar zeggen!

En wanneer ben ik weer terug? Dat durf ik niet te zeggen. Als het aan mij lag, stond ik morgen weer voor de groep. Maar mijn kuiten denken daar anders over. Voor nu moet ik even geduld hebben en mijn herstelproces de tijd geven.

Dus, vanuit mijn plekje op de bank, rollator binnen handbereik, wil ik je laten weten dat ik er alles aan doe om zo snel mogelijk weer aan de slag te gaan. Ik kijk ernaar uit om weer met jou en de rest van de groep te kunnen aankoeteren™. Maar tot die tijd blijf ik oefenen in vertragen en loslaten – misschien is dit wel mijn eigen aankoeter-proces!

Lieve groet,

Cerès 👣